Τι κρατάμε και τι πολεμάμε από τα χαρακτηριστικά αυτής της διαταραχής

[AurelianoBuendia]

Δεν ξέρω κατά πόσο είναι ενεργή αυτή η κοινότητα αλλά θέλω να μοιραστώ αυτόν τον προβληματισμό μαζί σας.
Μπορεί να πάσχουμε από αυτή τη διαταραχή αλλά νομίζω ότι δεν πρέπει να δαιμονοποιήσουμε όλα τα χαρακτηριστικά της άλλα ούτε φυσικά και να σταματήσουμε να την αντιμετωπίζουμε ως διαταραχή.
Σας καλώ λοιπόν σε ένα διάλογο πάνω σε αυτό.

2 θετικά στοιχεία για μένα:
η - ώρες ώρες - οργασμική φαντασία μας που αν την αιμοδοτήσουμε με λίγο συναίσθημα, μπορεί να καταστεί πολύ δημιουργική
η αδιαφορία για την κριτική των άλλων, εφόσον εμείς οι ίδιοι έχουμε θεσπίσει πιο αυστηρά κριτήρια για τους εαυτούς μας.

Αναμφίβολα το αρνητικό μα και το θεμελιώδες χαρακτηριστικό των σχιζοειδών είναι η μοναξιά.
Μπορεί να είναι η φυσική μας κατάσταση αλλά όπως φαίνεται, η ευτυχία προκύπτει μέσα από τις ανθρώπινες σχέσεις.

[ian]

Καλώς ήρθες στο φόρουμ AurelianoBuendia

Πολύ εύστοχοι οι προβληματισμοί σου και σαφώς είναι ένας ενδιαφέρον διάλογος. Κατά τη γνώμη μου το κεντρικό ζήτημα που θέτεις είναι αυτό της αποδοχής. Προσωπικά ήταν πολύ γόνιμη διαδικασία να κατανοήσω τη σχιζοειδή και στη συνέχεια να καταλάβω τι από αυτά τα στοιχεία είναι δικό μου, τι "ξένο" και τι θετικό θα μπορούσε να βγει από όλο αυτό. Όσο δεν κατανοούσα τι είναι αυτό ή όσο αρνιόμουν να δω αντικειμενικά, τόσο πιο ξένος αισθανόμουν, συχνά και από εμένα τον ίδιο.

Η κατανόηση λοιπόν, η αποδαιμονοποίηση και η προοπτική των θετικών χαρακτηριστικών της σχιζοειδούς είναι και ο σκοπός αυτού του μικρού φόρουμ.

Ένα πολύ ενδιαφέρον και χρήσιμο άρθρο θα βρεις εδώ viewtopic.php?f=5&t=668 (θα το ανεβάσω σύντομα στα ελληνικά) ωστόσο και για να μιλήσω για την προσωπική μου εμπειρία, ναι, η μοναξιά για πολλά χρόνια ήταν κάτι που βιωνόταν ως αδιέξοδο και σχεδόν με σωματικό πόνο. Για αρκετά χρόνια αναρωτιόμουν εάν θα μπορούσα να ζήσω χωρίς καμία ανθρώπινη επαφή και θεωρούσα την ελαφρότητα των κοινωνικών συναναστροφών, εξελικτική αστοχία. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ήμουν αγαπητός από τους άλλους, αλλά δεν ήμουν πραγματικά εκεί.

Σε τόσο ακραία μοναξιά όπως αυτή που βιώνεται στη σχιζοειδή, άνθρωποι σαν εμάς επιλέγουν συχνά δημιουργικούς δρόμους (και όχι αυτόν της καταστροφής) και τουλάχιστον για μένα αυτός ήταν και ένας τρόπος να αρχίσω να βιώνω τις ανθρώπινες σχέσεις πιο ουσιαστικά, τουλάχιστον για τα δικά μου κριτήρια. "Συνηθίζοντας" αφενός την ανθρώπινη παρουσία και τα ελαττώματά της, αλλά και προσπαθώντας να επικοινωνήσω μαζί τους με έναν δημιουργικό και ουσιαστικό τρόπο, είτε μέσω της λογοτεχνίας, είτε μέσω της επιστήμης είτε άλλων πραγμάτων που αγαπώ.

Νομίζω ένα από τα πράγματα που μας κρατάει σε απόσταση από τον κόσμο, είναι συχνά το πόσο επικίνδυνα ρηχός βιώνεται. Όταν κατάφερα να ανοίξω κανάλια επικοινωνίας, νομίζω σε μεγάλο βαθμό έφυγε το βαρύ φορτίο της μοναξιάς. Ή να το πω αλλιώς, η μοναξιά βιώνεται στο μέτρο που μπορεί να βιωθεί πλέον θετικά και δημιουργικά.

Και φυσικά να σχολιάσω θετικά την αδιαφορία για την κριτική των άλλων και τα υψηλά στάνταρ που κατά κανόνα έχουμε, και να προσθέσω στα θετικά στοιχεία την ικανότητα αυτάρκειας και αυτοελέγχου.

[AurelianoBuendia]

Σχετικά με την ζωή χωρίς ανθρώπινες επαφές που περιγράφεις, την ίδια σκέψη κάνω κι εγώ. Πιστεύω μάλιστα ότι αν ήμουν μόνος μου στον πλανήτη, θα μπορούσα να ζήσω κανονικότατα.
Εδώ και καιρό όμως, επιζητώ συνειδητά την ανθρώπινη επικοινωνια, χωρίς να μου βγαίνει βέβαια, φυσικά αυτή η ανάγκη.
Αναφορικά με τη ρηχοτητα που περιγράφεις, την αναγνωρίζω ως τέτοια αλλά κάπου κάπου τη θεωρώ αναγκαία ως βαλβίδα εκτόνωσης, ως αποφόρτιση.

Συνεχίζοντας το διάλογο για τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά θα συμφωνήσω με τ άλλα δύο.
Η αυτάρκεια συνδέεται με την ικανότητα να ζει κάποιος μόνος, να μην έχει ανάγκη ούτε ανθρώπους ούτε πραγματα.
Παρεμπιπτόντως, θέλω να σου πω ότι θεωρώ το σπαρτιατικό πολιτισμό από τους πιο παρεξηγημένους.
Ο αυτοέλεγχος που λες, ειναι απότοκο της έλλειψης
συναισθήματος.
Διάβαζα βέβαια κάπου, ότι οι σχιζοειδείς εθίζονται ευκολα. Εδώ θα διαφωνήσω και θα συμφωνήσω με τον αυτοέλεγχο. Άλλωστε, και τα δύο μεταξύ τους δεν συνάδουν.
Κι από προσωπική εμπειρία, θα έλεγα ότι αν κι "έχω φλερτάρει" με αρκετές εθιστικές συνήθειες, αυτή τη στιγμή δεν διατηρώ ούτε μια.

Ακόμα, όταν δεν θολώνει τη σκέψη σου το συναίσθημα, αποκτάς μια οξυδέρκεια που σου επιτρέπει να αντιλαμβάνεσαι αλλιώς τα πράγματα.

[ian]

Διάβαζα βέβαια κάπου, ότι οι σχιζοειδείς εθίζονται ευκολα. Εδώ θα διαφωνήσω και θα συμφωνήσω με τον αυτοέλεγχο. Άλλωστε, και τα δύο μεταξύ τους δεν συνάδουν.
Κι από προσωπική εμπειρία, θα έλεγα ότι αν κι "έχω φλερτάρει" με αρκετές εθιστικές συνήθειες, αυτή τη στιγμή δεν διατηρώ ούτε μια.

Αν και νομίζω ότι καταλαβαίνω γιατί αναφέρεται η επιρρέπεια στον εθισμό, μην το παίρνεις τοις μετρητοίς. Θεωρώ ότι υπάρχει μια ευρεία γκάμα ατόμων με σχιζοειδή διαταραχή και ο εθισμός είναι νομίζω κυρίως ζήτημα χαρακτήρα.

Ακόμα, όταν δεν θολώνει τη σκέψη σου το συναίσθημα, αποκτάς μια οξυδέρκεια που σου επιτρέπει να αντιλαμβάνεσαι αλλιώς τα πράγματα.

Ναι συμφωνώ. Ωστόσο δεν είναι πάντα εύκολο να παραμένεις αντικειμενικός στην απομόνωση της σχιζοειδούς. Αυτό είναι κάτι που θέλει προσοχή γενικά, ώστε να αντιλαμβάνεσαι διαφορετικά τα πράγματα, αλλά να παραμένεις πάντα σε επαφή με την πραγματικότητα.